Orta Çağın En Yaygın 5 Suçu ve Son Derece Acımasız Cezaları

Barışı bozmak, tartışmaktan sarhoş eğlencelere ve şiddetli tartışmalara kadar geniş bir kabahatti. Kırsal kesimde statükoyu bozan her şey, huzuru bozmak olarak görülebilir ve suç oranında cezalandırılabilir. Kolay bir alkol alemi ve sarhoşluk, şehrin merkezinde boyunduruk altına alınmanıza neden olabilirdi. Boyunduruk cezasının süresi, barışın ihlalinin ne kadar şiddetli olduğuna bağlı olarak bir saat, yarım gün veya tam gün sürebilir.

Hakaretler ve alaylar yaygındı ve bazen yanlış yapanlara çürük sebzeler atılırdı. Huzuru bozdukları için şiddetli sırt ağrıları eşliğinde aşağılanmaya maruz kaldıklarını da söyleyebiliriz. Bazı yerlerde tahta boyunduruğa benzer bir direk kullanılmış, ancak sadece ayaklar kelepçelenmiş ve kasaba için kusurlar sergilenmiştir. Çoğu zaman huzuru bozmak küçük bir kabahatti ve cezası daha hafifti, ancak bazı durumlarda daha ağır cezalar verilebiliyordu.

Kasaba icra memuruna bağırmak barışın ihlali olarak kabul edilirken, kasaba icra memuruna krallığa vergi ödemeleri gerektiğini veya hiç kimsenin vergi ödememesi gerektiğini bağırmak Kral Barışının ihlali olarak kabul edildi.

Hırsızlık geçmişte en çok işlenen suçlardan biriydi. Çiftlik evlerinin ortasındaki büyük boşluklar, ormanda kaybolmuşluk hali ve genel çaresizlik birçok insanı hırsızlık yapmaya yöneltti. Birden fazla hırsızlık genellikle küçük hırsızlıklardı. Bu küçük hırsızlıklar genellikle kolay bir para cezasıyla halledildi, ancak para cezaları genellikle büyüktü ve hırsızlığın kendisiyle orantısızdı. Örneğin, İngiltere’nin Danimarka kontrolündeki bölgelerinde yarım mark çalmanın cezası kırk marktı. Yani bu, bugün yirmi dolar değerinde bir şey çalarsanız, para cezasının 1.600 dolar olacağı anlamına gelir.

Bazen bir hükümdar, bir kişinin hırsızlık yaparken yakalandığını dünyaya göstermek için bir kulağını veya elini keserdi. Diğerleri hırsızları doğrudan ölüme mahkum ederdi. Bazı hükümdarlar, yarım markın üzerindeki herhangi bir miktarda hırsızlığın ölümle cezalandırılacağını düşündüler.

Genellikle mallar iade edilirdi ve kasaba kefaret olarak kırbaçlamayı takip ederdi. Hırsızlığı kontrol etmek, herhangi bir ortaçağ hükümdarının en değerli önceliklerinden ve çabalarından biriydi. Bildirilmesi, harekete geçilmesi ve önlenmesi zor bir hataydı, bu yüzden suça karşı bu kadar geniş bir tepki yelpazesi vardı.

Orta Çağ’da, topraklar birden fazla yerel lord ve yüksek hükümdar tarafından sahiplenildi ve yönetildi. Feodal beyler, piskoposlar ve hükümdarlar yüz binlerce dönüm araziye sahipti ve bu arazideki her şey sahibinin mülkü olarak kabul edildi. Bu, sıradan insanların, köylülerin ve gezginlerin izin almadan veya özel bir bedel ödemeden hükümdarın sahip olduğu topraklarda hiçbir şey avlayamayacağı veya toplayamayacağı anlamına geliyordu. Bu nedenle bu topraklarda izniniz olmadan hayvan avlamak, kaçak avlanma olarak kabul edildi. Neredeyse tüm ortaçağ yetkilileri kaçak avlanmayı çok ciddiye aldı ve bunu yapmanın cezası genellikle ölümdü.

Kralın saray bahçelerinden bir şeyler toplamak, sana ait olmayan bir yerden ağaç kesmek ya da topraktan hammadde toplamak da hataydı. Kaçak avlanmanın cezası her zaman ölü değildi, ancak idam edilmeyenler genellikle sakat bırakıldı. Hırsızlar, hükümdardan çalmak ve gelecekteki avlanmayı zorlaştırmak için genellikle bir elini kaybederdi. Kaçak avcılığa karşı güçlü caydırıcılığa rağmen, hükümdarın adamları tarafından hırsızlık yaparken yakalanmak son derece zor olduğundan, birçok insan bundan paçayı sıyırmayı başardı.

Katolik kilisesi Orta Çağ Avrupa’sına hakimdi ve birçok yargı düzeninin sağlanmasını amaçlayan standart kanunların yanı sıra dini kanunlara da sahipti. Bu dini kuralların en katılarından biri de küfürle ilgiliydi. Kilise hakkında kötü konuşmak, Tanrı’nın veya kilisenin şanlı olduğunu kabul etmemek veya kiliseden farklı fikirler ileri sürmek küfür olarak kabul edildi.

Çoğu zaman, küfür edenler dilleri kesilerek cezalandırılırdı. Bu korkunç suçtan suçlu bulunan herhangi biri, hayatının geri kalanında konuşamayacak şekilde sıcak maşa veya pense ile bağlanır ve dili çekilirdi. Eski Ahit’e göre diğer cezalar taşlama ve infazı içeriyordu. İngiltere’de en son 1697’de, İsa’nın mucizelerinin gerçekliğini ve Eski Ahit’in bütünlüğünü inkar ettiği için genç bir adamın asıldığı zaman küfür nedeniyle asıldı.

İhanet, bizzat hükümdar tarafından ele alınan çok yaygın bir hataydı. Orta Çağ, toplumsal değişim, savaşlar, devrimler, isyanlar, dinsel değişimler ve diğer huzursuzlukların damgasını vurduğu çalkantılı bir dönemdi. Bu olaylardan birinin sonunda birden çok kez kaybeden taraf vatana ihanetle suçlandı ve ölüm cezasına çarptırıldı. Bazen tek bir lider olabilir, bazen çok kişi olabilir. Neredeyse tüm durumlarda vatana ihanetten suçlu bulunmanın cezası ölümdü.

Çekerek dörde bölmek, kazıkta yakmak veya diri diri ağır ağır yüzmek gibi acımasız infazların hepsi hainlere uygulandı. Bu aynı zamanda hükümdara halk üzerinde tam kontrol sağlama ve nihai bir caydırıcı olma girişimiydi. Böylece hainler sadece idam edilmekle kalmayacak, sonsuza dek cehenneme atılmadan önce mümkün olan en acı verici ve aşağılayıcı biçimde öldürüleceklerdi.

İhanet, herkes tarafından en iğrenç suçlardan biri olarak görülüyordu ve her ortaçağ insanının en çok korktuğu suçlama buydu. Ancak birçok kişi vatana ihanetle suçlandı. Hükümdar aleyhine komplo kurmak, monarşiyi baltalamak, yabancılarla işbirliği yapmak, isyana öncülük etmek veya hükümdarın adaletini engellemek vatana ihanet suçlamasına dahil edildi.